Mitch en Melanie gaan Cathy ophalen bij Annie Hayworth. Als ze langs
de school lopen, blijken daar de kraaien weer neergestreken te zijn. Ze
maken alleen zo nu en dan geluid, het klinkt als het knallen van ijs als
het letterlijk 'vriest dat het kraakt'. Het geluid schept een sfeer van
kwaadaardigheid en enorme eenzaamheid.
Er volgt weer een enorm stille sequens als Mitch en Malanie het lijk
van de vermoorde Annie ontdekken. Persoonlijk vond ik dit een van de meest
indrukwekkende scenes van de hele film. Waarschijnlijk komt dat doordat
je de muziek die bij dit soort drama hoort, al bijna in je hoofd kunt horen,
donkere strijkersmet een in-en-in treurige melodie, mar die zijn er gewoon
niet. Het enige dat we horen zijn de ijselijke geluiden van de kraaien,
en die ook maar zeer sporadisch.
Melanie, Cathy en Mitch lopen doodvoorzichtig langs de kraien op het
schoolplein. Ze zijn dreigend, maar toch kun verwacht de kijker niet echt
een aanval (misschien is dat het idee dat we nu even ellende genoeg hebben
gehad)
Dan, op het moment dat ze bij Melanies auto zijn aangekomen en ze net
in willen stappen, horen we een harde vogelschreeuw, hij lijkt heel dichtbij.
Ik heb deze scene 6 of 7 keer gezien, maar ik schrik er nog steeds van.
Het is alsof de kraaien willen laten weten dat, ookal doen ze op het moment
niks, dat het nog niet over is, blijf op je hoede, er komt nog meer!
Scene 8
De Brenners en Melanie zitten in de huiskamer van de Brenners. Mitch
heeft alle ramen dichtgespijkerd of de luiken ervoor gedaan. In de doodse
stilte van de huiskamer loopt de spanning ondraaglijk ver op. Tot Mitch
met een schok rechtop gaat zitten. In de verte horen we geklapper van vleugels.
We horen de vogelkreten aanzwellen en het vleugelgeklapper wordt zo immens
en overdonderend dat je het idee krijgt dat er een enorme vernietigende
machine boven het huis hangt.
Het begin van deze scene moet het, wat de vogels betreft, alleen van
het geluid hebben. De mogelijkheden van het vogelgeluid worden hier dan
ook volledig uitgebuit, de schreeuwen van de vogels hebben totaal niets
natuurlijks meer.
Dan horen we een hoog, ruis-achtig geluid (wel met een vrij duidelijke
toon) dat enorm aanzwelt en eindigt in een hevige knal en glasgerinkel.
Eigenlijk is dit de eerste keer dat we een geluid horen waarvan niet meer
te achterhalen is waar het van afgeleid is.
Een meeuw heeft een luik opengekregen en het raam gebroken en Mitch
probeert hem met alle macht buiten te houden en het luik weer dicht te
krijgen. Het vogelgekrijs is nog harder en feller geworden en de paniek
en de chaos stijgen naar een hoogtepunt. Ik denk overigens dat dat niet
alleen komt door het geluid, maar ok doordat we, na een paar minuten spanning
die alleen door het vogelgeluid veroorzaakt werd, nu ook eindelijk weer
een vogel te zien krijgen, die overigens genadeloos op Mitch' hand inhakt.
Even volgt een shot van de deur, waar de gaten invallen onder het constant
gehamer van de vogelsnavels, wat we dan ook horen.
Dan weer terug naar Mitch, we zien een lang shot van zijn hand die
probeert de knop van het luik te pakken te krijgen. De meeuwen pikken zijn
handen tot bloedens toe en het geschreeuw is oorverdovend. Mitch krijgt
het luik dicht en het geschreeuw van de meeuwen wordt excessief veel zachter
en doffer. Even wordt de indruk gewekt dat we gered zijn, dat het gevaar
voorbij is. Maar terwijl Mitch het luik even los moet laten, om iets te
grijpen waarmee hij het dicht kan binden, komt er weer een meeuw met een
oorverdovende knal door het raam zetten. Het vogelgeschreeuw is nu weer
op z'n oude niveau. Mitch weet de meeuw buiten te houden en het luik weer
dicht te krijgen, maar dit keer neemt het geschreeuw niet af. We weten
nu dat we nog lang niet veilig zijn.
Het vogelgeschreeuw golft wat op en neer in volume terwijl we de andere
mensen in de huiskamer bekijken. We zien hoe Mitch de keuken inloopt en
de camera gunt ons een blik op de voordeur. We zien hoe er steeds meer
gaten in worden gepikt, maar we horen maar een zacht getik van de snavels.
Ook het geschreeuw is wat zachter geworden. We horen het getik van de snavels
harder worden, evenals de vogelschreeuwen en pas als het een ontzettend
gebonk is geworden, merkt Mitch op dat de deur het niet heel lang meer
zal houden. Mitch rent naar de deur en zet er een kast tegenaan, de herrie
zwakt weer af, van die kant is blijkbaar geen gevaar meer te duchten. Maar
een van de meest dramatisch momenten van deze scene wordt weer gemarkeerd
door stilte. Op het moment dat het licht uit valt is het een ondellbaar
ogenblik stil. Meteen na het wegsterven van het geluid van de hele groep
vogels horen we een ijselijke vogelschreeuw an alles lijkt heel even stil
te staan; de film, de personages en je hart. Dan begint het 'algemene'
vogellawaai weer terwijl Mitch wegsprint om een zaklantaarn te halen. Dit
moment (van de stilte en de enkele vogelschreeuw) duurt hoogstens 3 seconden,
maar de impact is enorm. Door die enkele vogelschreeuw (waarvan ik eerst
dacht dat Lydia 'm voortbracht) wordt de attentie extreem naar de doodstille,
geschrokken personen in de kamer getrokken.