Melanie en Annie proberen de kinderen veilig uit de school te krijgen.
Nadat we de kinderen het lokaal uit, de gang in hebben zien lopen, switcht
het beeld naar de kraaien op het schoolplein. Ze maken bijna geen geluid,
alleen een zacht vleugelgeklapper zo nu en dan. Ineens horen we een hard
geroffel. Mijn eerste indruk was dat de kraaien dat geluid maakten, het
klinkt enorm dreigend. Als reaktie op het geroffel vliegen de kraaien op,
terwijl het geklapper van hun vleugels het geroffel overstemt. Ze beginnen
pas te schreeuwen als ze de kinderen in zicht krijgen, en dan horen en
zien we ook waar het geroffel vandaan kwam, het waren de voetstappen van
de rennende kinderen.
Telkens als we van dichtbij zien dat een kind wordt aangevallen, worden
de schreeuwen van de kraaien harder, feller en agressiever, ook het gegil
van de kinderen neemt toe in volume. Hierdoor maken we de beelden van heel
dichtbij mee en zijn ze heel indringend.
De schreeuwen van deze vogels klinken overigens boosaardiger dan de
andere vogels die we in deze film hebben gezien en/of gehoord. Het lijkt
of ze niet alleen schreeuwen, maar ook blazen, als agressieve katten.
Wat een enorm schrik-effect oplevert, is het stukje waar een meisje
achterom kijkt en gilt. De kijker ziet dan nog niet wat er aan de hand
is. Op dat moment zwenkt de camera en vanuit de blik van het meisje gefilmd
zien we enorme aantallen kraaien de camera zo ongeveer invliegen, waarbij
het zware, massale vleugelgeklapper de vogelkreten haast overstemt.
Een ander meisje valt op de grond. Op het moment dat we een close-up
krijgen te zien van haar bril die op straat in stukken valt (een shot van
misschien net 1 seconde) verdwijnt het geluid van de vogels heel even naar
de achtergrond, om ons te doen beseffen wat er gebeurt en hoe hulpeloos
het meisje nu is. Het beeld springt terug en we zien het meisje vanaf een
afstandje op straat liggen, de vogels zijn op dat moment al weer terug
op hun oude volume en het meisje schreeuwt om Cathy, die samen met Melanie
terug rent om haar te helpen. We horen het meisje huilen en het vogelgeschreeuw
verdwijnt weer iets naar de achtergrond en ook de klank ervan wordt anders.
Ik weet niet precies hoe, maar de schreeuwen lijken wat meer te mengen,
meer één geheel te vormen dan eerst. In elk geval wordt door
dit effect de aandacht heel erg naar de ellende van het huilende meisje
getrokken.
Melanie, Cathy en het meisje zoeken hun toevlucht in en geparkeerde
auto. Eerst wordt de illusie gewekt dat ze daar veilig zijn, het vogelgeschreeuw
is zachter en klinkt vrij ver weg. Melanie raakt in paniek omdat er geen
sleuteltje in het contact zit, ze kijkt door de voorruit waar aan een stuk
door kraaien tegenaan vliegen en het gekrijs en geklapper zwelt weer aan,
zodat het idee groeit dat ze nergens veilig zijn voor de vogels.
Scene 6
In het hotel voert Mitch een discussie met een dorpsbewoner over de
vogels. Ineens hoort Melanie een paar vogelkreten. Met het geluid van die
kreten is niets bijzonders aan de hand, toch leveren ze een enorm schrik-effect
op, waarschijnlijk omdat de aandacht van de kijker op de dialoog is gericht,
en omdat al de mensen veilig binnen zijn.
Een man sie buiten aan het tanken is wordt aangevallen door meeuwen.
Meerdere mannen rennen het hotel uit en de rest van de mensen kijkt uit
het raam van het hotel.
We zien een close-up van de slang van de benzinepomp en horen de benzine
stromen. De camera switcht wat tussen de benzinepomp en het raam en neemt
ook shots vrij ver van de pomp vandaan, maar we blijven de benzine horen.
Dan zien we een shot op het raam, vanaf de bnuitenkant, en we zien paniek
ontstaan onder de mensen die daar staan. De camera draait, onder een plotselinge,
doodse stilte terug naar de oorzaak van de paniek: een man steekt, ten
midden van alle benzine, een sigaar op. Deze truck hebben we eerder gezien
(zie scene 3) maar het werkt weer. Het zijn maar een paar seconden, maar
de dreiging in die secnden is enorm.
We zien en horen de explosies en horen het vuur bulderen. Ineens neemt
de camera een helicopter-positie in. We zien Bodega Bay vanaf grote hoogte,
brandend en wel. Heel in de verte kunnen we het vuur nog horen en we horen
een ruisachtig geluid, dat afneemt en weer aanzwelt, gebaseerd op het geluid
van de wind, dat het gevoel van afstand, eenzaamheid en ellende van dit
shot enorm uitvergroot.
Dan zweven er meeuwen het beeld binnen, eerst nog geluidloos, dan beginnen
ze te schreeuwen. Zonder dat het geluid verandert, neemt de camera weer
plaats op de grond in Bodega Bay.
Terwijl de meeuwen massaal aanvallen, zien we dat Mrelanie in een telefooncel
terecht is gekomen. Qua geluid wordt hier weer hetzelfde concept gebruikt
als in de auto in scene 5. Als Melanie in de cel gefilmd wordt, horen we
de meeuwen ver weg en gedempt. Als er gefilmd wordt wat Melanie ziet vanuit
de telefooncel, klinken de meeuwen weer hard, helder en dichtbij. Je zou
kunnen zeggen dat dit niet logisch of waarheidsgetrouw is, de camera blijft
op dezelfde locatie, namelijk in de telefooncel, dus zou het geluid bij
wat voor shot dan ook, hetzelfde moeten klinken. Waarschijnlijk is dat
inderdaad meer conform de realiteit, maar ik durf haast met zekerheid te
zeggen dat de spanning door zo'n 'realistische' geluidsbehandeling voor
een deel teniet gedaan zou worden. Door de meeuwen feller te laten klinken
als je ze ziet, wordt de angst die Melanie (en dus ook de toeschouwer die
met haar mee leeft) voor de vogels, geintensifeert. Wat misschien ook meewerkt
is de truck van het huilende meisje (scene 5): door het omgevingslawaai
te verminderen, wordt de aandacht intenser op het onderwerp van het beeld,
in dit geval de doodsbange Melanie gericht.
Binnen een minuut of wat wordt deze truck nog een keer toegepast: Melanie
ziet een bebloede man naar de telefooncel strompelen met een meeuw op zijn
nek. Hij valt met zijn gezocht en handen tegen de cel aan en Melanie kijkt
'horrified' toe hoe hij langzaam langs het raam naar beneden zakt. Tijdens
deze beelden horen we maar een meeuw krijsen, namelijk die op de nek van
de man. Het rumoer van de anderen is totaal verstomd, zodat de aandacht
intens naar het beeld van de stervende man wordt getrokken.