Lydia gaat langs bij een dorpsgenoot, Dan Fawcett, en vindt hem, in
een volledig geruïneerd interieur, vermoord door de vogels. De gruwelijke
indruk die deze scene achterlaat is niet te danken aan het geluid, maar
juist voor een groot deel aan het ontbreken ervan.
Lydia klopt aan bij Dan, stapt naar binnen en roept: 'Dan, are you
home?' De deur slaat achter haar dicht met een klap die bij mij de associatie
opriep van de vanzelf dichtslaande deur achter een nietsvermoedend persoon
die onverwacht wordt opgeloten in een behekst kasteel.
De klap van de deur is ook meteen het laatste geluid dat we voorlopig
zullen horen. Vanaf dit moment ontbreekt alle geluid, inclusief de natuurlijke
geluiden, zoals voetstappen en het ruisen van kleding.
Lydia kijkt rond in de keuken en ziet aan een kast een rij kopjes hangen.
Ze zijn stuk voor stuk gebroken. Zonder enig geluid te maken loopt Lydia
de gang in. W zien dingen die wel geluid zouden moeten maken, zoals de
mouw van haar jas die langs de muur strijkt en haar voetstappen op de vloer;
maar we horen niets. Dit voert de spanning enorm op. Als Lydia de kamer
binnen gaat horen we één enkel kraakje dat de stilte lijkt
te benadrukken. We volgen Lydia's blik door de kamer, we zien de ravage,
een dode vogel, gerafelde gordijnen die wapperen in de wind die door het
gebroken raam waait. Dit alles zonder ook maar het minste geluid. We zien
een bebloed been, dan een volledig shot van de vermoorde Dan Fawcett, dan
een close-up van zijn gezicht met leeggepikte oogkassen. We Lydia zich
omdraaien en op het moment dat ze deur achter zich dicht trekt is het geluid
weer terug. Terwijl ze strompelend naar buiten rent, zien we dat ze haar
mond open heeft alsof ze wil schreeuwen, maar het enige dat we horen zijn
wat kokhalzende geluiden, alsof Lydia stikt in de schreeuw die ze had willen
geven.
In deze film was het tot nu toe zo dat het geluid qua plaatsing consequent
klopte met het beeld. Als we iets van veraf zagen, hoorden we het ook van
een afstand. Aan het eind van deze scene wordt voor het eerst van deze
behandeling van het geluid afgeweken. Van redelijk veraf zien we Lydia
uit Dan Fawcetts huis komen. Haar gekreun van afschuw lijkt echter heel
dicht bij. Even later zien we een close-up van haar, en het geluid klinkt
dan weer, precies hetzelfde en op precies dezelfde plaats als toen we haar
van veraf zagen. Het lijkt mij dat hierdoor Lydia's paniek sterker wordt
uitgebeeld dan het geval geweest zou zijn bij een 'normale' geluidsbehandeling.
Wat niets met het geluid te maken heeft, maar te mooi is om weg te
laten, is het shot van Lydia's auto als ze terug rijdt om het meer: er
komt dan excessief veel rook uit de uitlaat van haar auto zodat het een
soort van rookgordijn vormt, wat een flink dramatisch effect oplevert.
Scene 4
Melanie gaat Cathy ophalen van school. Ze wacht op het schoolplein tot
de zangles van de kinderen is afgelopen. We horen de kinderen zingen op
de achtergrond, een kort thema dat telkens herhaalt wordt. De camera wisselt
telkens tussen de nerveus rokende Melanie en het klimrek achter haar, waar
geluidloos eerst één, en dan steeds meer enorme kraaien landen.
Dan ziet Melanie een kraai vliegen en volgt hem met haar blik. Pas als
de kraai op het klimrek landt, ziet Melanie voor de eerste keer het enorme
aantal kraaien zich daar verzameld heeft. We zien de kraaien bewegen, maar
ze maken geen enkel geluid. Alleen het zingen van de kinderen is hoorbaar.
Aan de ene kant is er een enorm contrast tussen de onschuldige klank
van de kinderstemmen en het beeld van de kraaien op het klimrek, waardoor
ze nog dreigender lijken dan ze al waren. Aan de andere kant werkt het
gezang van de kinderen de dreiging van de kraaien juist in de hand, een
thema dat heel vaak herhaald wordt, roept automatisch spanning op. Je weet
dat de herhalingen een keer op moeten houden, maar aangezien het steeds
hetzelfde blijft en er geen opbouw in zit, heb je geen idee wanneer er
wat zal gaan gebeuren, en ook niet wat er dan zal gebeuren.