Scene 1
De scene van Cathy's verjaardagsfeestje: De kinderen spelen blindemannetje
in de tuin van de Brenners. De opgewonden kreten van de kinderen lijken
al vooruit te wijzen naar wat gaat komen. Een van de kinderen wijst naar
boven en we zien één enkele meeuw vliegen en we horen het
angstaanjagende geluid van vleugelgeklapper. De meeuw vliegt vlak over
Cathy's hoofd en uit een schreeuw. Dit lijkt het sein te zijn voor een
algehele aanval van een groep meeuwen. Het geluid dat deze scene overheerst
is het geschreeuw van de meeuwen, vermengd met het gillen van de kinderen.
We zien de aanvallen van de vogels altijd vanaf een afstandje, maar toch
heeft de toeschouwer het idee er midden in te zitten, doordat de vogelkreten
en het vleugelgeklapper aan één stuk door aanzwellen en weer
afnemen, zodat het net lijkt alsof de vogels je zo nu en dan vlak om de
oren vliegen.
De heen en weer flitsende vogels door het beeld en de kinderen die
aangevallen worden, samen met de genoemde geluidseffecten leveren een chaos
op die de kijker niet onaangeroerd kan laten.
Maar het mooiste dramatische aspect van deze scene wordt mijns inziens
gevormd door de ballonnen. De hele tuin is versierd met ballonnen. Tijdens
de aanval hakken de meeuwen zo nu en dan op de ballonnen in. Behalve dat
de uit elkaar spattende ballonnen een prachtig beeld-effect vormen, komen
door de harde knallen de agressieve bedoelingen van de meeuwen pas echt
goed uit de verf.
Scene 2
Na de aanval van de meeuwen zitten Mitch, Melanie, Lydia en Cathy te
eten in de huiskamer van de Brenners. Weer horen we een voorbode van het
naderende onheil: Cathy's parkietjes gaan te keer in hun kooi. 'Just listen
to those lovebirds', zegt Cathy. Op dat moment zien we een shot van Melanies
gezicht, ze kijkt verwonderd naar iets op de vloer. Het volgende shot laat
onder doodse stilte zien (zelfs de parkietjes zijn stil geworden) waar
Melanie naar kijkt. Op de vloer voor de open haard zit een musje. De enige
geluiden die we horen zijn zachte klapperde geluidjes als de mus zijn vleugels
of staart beweegt. De camera blijft op de mus gericht als we Melanie angstig
'Mitch?" horen zeggen. Op dat moment komen duizenden vogels de huiskamer
binnen via de open haard. Zolang de camera op de haard gericht staat, horen
we alleen een donker, massaal vleugelgeklapper met hier en daar een piepje.
Zodra de camera naar de mensen en hun paniekreactie zwenkt, begint het
vleugelgeklapper naar de achtergrond te verdwijnen en wordt overgenomen
door een massaal, vreselijk hoog, schel gepiep van de vogels. Dit geluid
geeft perfect de sfeer van enorme paniek en verrassing weer waarin de hoofdpersonen
(en vooral Lydia) verkeren.
Telkens als de camera terugzwenkt naar de haard horen we het donkere,
onheilspellende vleugelgeklapper weer, het is alsof de vogels willen vertellen
dat onze ogen ons niet bedriegen: er blijven steeds meer vogels het huis
binnen dringen.
Terwijl Mitch met een doek de vogels weer via het raam naar buiten
probeert te jagen, horen we eerst nog het geluid dat de doek maakt, het
heeft vrij veel weg van het vleugelgeklapper. Even later zien we Mitch
nog steeds bezig met de doek, maar we horen hem niet meer. Alleen de vogelgeluiden
zijn nog hoorbaar, zodat Mitch' machteloosheid duidelijk naar voren komt.
Hij zal het niet zomaar van de vogels winnen.
Als Mitch als laatste de kamer uit weet te komen, overzien we in één
shot de kamer. Letterlijjk overal in de kamer flitsen de vogels hen en
weer en hun gepiep is oorverdovend. Voordat we overspringen naar de volgende
scene wordt ons de ellende en de paniek van het gebeurde nog even goed
ingeprent.